My Kiddy Boss ต้องทำไง
กลัวเผลอใจให้เจ้านายตัวดี
Rate : PG-15Couple : Yonghwa x Seohyun
Author : Superfishii
Chapter 3
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”“อ๊ากกกกกกกกกกกก”
ฉันคิดผิดจริงๆที่เชื่อจองชินชินกู T.T ไอ้โกสเฮาส์บ้านี่มันน่ากลัวสุดๆไปเลย
มืดตื๋อแถมเวลาเย็นๆแบบนี้ไม่มีคนบ้าที่ไหนเข้ามาเล่นนอกจาก ฉันกับจองยงฮวา !!
ฉันไม่มีอารมณ์จะมาดูมุมหลุดๆของยงฮวาแล้ว
เพราะฉันเองก็วิญญาณหลุดจากร่างไปแล้วเหมือนกัน ตอนนี้เราสองคน
(ขอสงบศึกชั่วคราวนะนายตัวดี) เดินเกาะกันแน่นยิ่งกว่าปลิงทะเล
“เฮ่ย! ยัยบ้าอย่าเดินไปทางนั้นเซ่!!” นายนั่นตะโกนโหวกเหวกอะไรไม่รู้
ฉันไม่ได้ยินอะไรแล้วนอกจากเสียงหลอนๆของบ้านผีสินี่ เอ๊ะ
แต่เหมือนเขาจะบอกว่าอย่ามาทางนี้..
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
โครงกระดูกตัวใหญ่กว่าฉันเกือบเท่านึง
หล่นโครมลงมาเกือบจะทับฉัน ดีนะที่มันมีลูกกรงเหมือนคุกกั้นเอาไว้ แต่ให้ตายเถอะ
หัวใจฉันหล่นฮวบลงไปจนวิญญาณแทบหลุด ฮื้ออออ
กว่าจะเจอะทางออกมีหวังฉันคงได้เป็นโครงกระดูกอยู่เป็นเพื่อนไอ้พวกนี้แน่ๆ
“ยะ .. ยงฮวา .. ช่วยด้วย กรี๊ดดดด”
ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่าการเอาชีวิตรอดออกไปจากบ้านผีสิงนี่ T.T
ต่อให้ฉันต้องยอมขอร้องนายนั่นก็เถอะ
เอาไว้ออกไปจากที่นี่ค่อยกู้หน้าคืน !!
มะ.. มือ มือใครจับบ่าฉัน ฮื้ออออออ คุณผี คุณโครงกระดูก จูฮยอนกลัวแล้วค่าาาาา
ต่อไปนี้จูฮยอนจะไม่ลองดีเข้ามาในนี้อีกแล้วววว ฮื้อออ
ปล่อยสาวน้อยตัวเล็กๆออกไปเถอะนะคะ
“ยัยบ้า!! ลืมตาได้แล้วนี่ฉันเอง”
จบประโยคคุ้นหูฉันถึงกล้าลืมตาขึ้นมามอง ฟู่ววววว
จองยงฮวานี่เอง
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาทางนี้
เราเดินวนกันมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วนะ เกิดไอ้บ้านบ้าๆนี่มันปิดขึ้นมาเดี๋ยวก็ได้นอนในนี้หรอก”
เสียงบ่นฉอดๆๆๆ จัดมาชุดใหญ่ แต่แปลกจริงๆที่ฉันรู้สึกอุ่นใจชะมัดเลย
อย่างน้อยเสียงเหวี่ยงๆของนายตัวดีก็น่าฟังกว่าเสียงโหยหวนในนี้มากโข T.T
เอาเลยยงฮวาตอนนี้นายอยากจะลากฉันไปไหนก็ลากเลย
T.T
เพราะขาฉันมันกลายเป็นเนื้อไม่มีกระดูกไปแล้ว ฮึกกกก จำไว้เลยนะจองชิน ทำกับจูฮยอนแบบนี้ !!!!
“นายไม่กลัวแล้วเหรอ” ฉันถามออกไปเพราะคิดว่ามันจะเป็นคำถามที่ชวนให้เขาหงุดหงิดได้มากที่สุด
แต่เดี๋ยวก่อน!!! ฉันไม่ได้อยากจะหาเรื่องเขานะ
แค่ตอนนี้มันเงียบเกินไปก็เลยอยากให้เขาพูดอะไรออกมาบ้าง
“กลัว? ฉันกลัวเมื่อไหร่” นั่นไงล่ะ
ไม่เคยผิดคาด ฮ่ะๆๆ
“อย่ามาทำไก๋ไปหน่อยเลย นายเองก็ร้องลั่นเหมือนกันนั่นแหละ”
ฉันลอยหน้าลอยตาพูดอย่างไม่ได้อายฟ้าดิน
ทั้งที่จริงๆแล้วเสียงกรี๊ดฉันมันดังกว่าเสียงร้องของเขาสักแปดล้านเดซิเบล =.=
“เออๆ กลัวแล้วไงล่ะ”
“ก็ไม่แล้วไง
แต่แค่สงสัยว่าทำไมนายหายกลัวแล้ว” ทั้งที่ฉันกลัวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กลัวออกไปไม่ได้อ่ะ
T.T
เอ๋ ทำไมอยู่ๆก็เงียบ เป็นอะไรไปล่ะเฮ้ย
แบบนี้มันวังเวงน่ะ!!! นี่ฉันต้องหาเรื่องชวนทะเลาะอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย
“ถ้าเธอเป็นผู้ชายนะ..
ถึงจะกลัวแค่ไหนแต่ถ้ามีผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังหวาดกลัวอยู่ตรงหน้า
ยังไงซะเธอก็ต้องอยากปกป้องเขาให้ได้..”
เสียงพึมพำที่ฉันฟังไม่ถนัดเล็ดลอดมาจากคนข้างหน้าฉันที่ไม่ยอมหันมาพูดเหมือนทุกที
เขาพูดอะไรนะ..
เอ๊ะ
อยู่ๆยงฮวาก็ลากข้อมือฉันเดินดุ่มๆไปตามทาง
แน่นอนล่ะว่าตลอดทางฉันก็ยังคงกรี๊ดและกระโดดเกาะหลังเขาเป็นระยะๆ
แม้ว่าทางนั้นฉันจะเดินวนไปวนมาแล้วไม่ต่ำกว่าสามรอบก็เถอะ (ก็คนมันกลัวนี่นา =.=)
สิบกว่านาทีต่อมา
ในที่สุดฉันก็ออกมารับอากาศบริสุทธิ์ด้านนอก
ไม่รู้ว่าเขาลืมไปรึเปล่าว่ากำลังจับมือฉันอยู่
เพราะถ้าเป็นปกติเขาต้องสลัดสะบัดสลัดออกตั้งแต่วินาทีแรกที่ออกมาจากบ้านผีสิงได้แล้ว
ฉันปล่อยให้ตำแหน่งมืออยู่แบบนั้นต่อไป
วันนี้ฉันเหนื่อยที่จะเถียงหรือหาเรื่องเขาแล้วล่ะ อันที่จริง..
มันก็อุ่นดีเหมือนกันนะ ตอนที่อากาศเริ่มเย็นแบบนี้
ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงสองวันเต็ม
น่าแปลกจริงๆที่ความรู้สึกระแวงหรือหวาดกลัวมันไม่มีเลย ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไม
..
“บ้านเธออยู่ไหน” เขาหันกลับมาถามฉัน
พอเหลือบมองมือของตัวเองก็รีบสะดุ้งแล้วปล่อยมือทันที
ไอ้บ้ายงฮวา !! มือฉันมันสกปรกมากเลยสินะ
!!!
“ฉันกลับเองได้ นายกลับบ้านนายไปเถอะ”
ฉันพูดใส่หน้าเขาห้วนๆแล้วเดินผ่านเขามาแบบไม่ใยดี หึ! ให้มันรู้บ้างว่าจูฮยอนก็ไม่ได้อยากให้ใครไปส่งบ้านเหมือนกัน เชอะ
ฉันก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ !!
“ก็ฉันบอกว่าจะไปส่ง เธออย่ามาลีลาได้ไหม
มันเย็นมากแล้วนะ” ยงฮวาเร่งฝีเท้ามาหยุดขวางหน้าฉันเอาไว้
รู้สึกเหมือนว่าเขาพยายามสุดฤทธิ์ที่จะไปส่งฉันให้ได้
.. อืมม
มัน.. ก็แค่
รู้สึกตึกๆๆแค่นั้นเอง
เฮ้อ สงสัยว่าวันนี้ฉันคงใช้เสียงและตกใจมากไป
ร่างกายก็เลยปรับสภาพไม่ทัน ฉันต้องกลับไปดื่มเครื่องดื่มสมุนไพรและเข้านอนไวๆแล้ว
พรุ่งนี้จะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ฉันจะไปส่งเธอ จบ!!” เหมือนกับตอนมาสวนสนุกไม่มีผิด
เขาลากๆๆๆๆๆๆๆๆ ลากฉันเดินไปตามฟุตบาทแข็งๆ ให้ตายเหอะ ส้นรองเท้าฉันจะหักแล้วนะไอ้บ้า
!!
“ทำไมนายจะต้องอยากไปส่งฉันด้วยห๊ะ
ฉันบอกว่ากลับเองได้ก็กลับเองได้สิ! ฉันอายุยี่สิบแล้วนะ
โตแล้ว!!”
“โตแค่ไหนเธอก็เด็กว่าฉันอยู่ดีนั่นแหละ
อยู่เงียบๆบ้างเถอะน่า”
เอาเข้าไปสิ ทำไมเวลานายนี่สั่งอะไรด้วยสีหน้าจริงจัง
ปากฉันมันต้องแย้งไม่ออกด้วยนะ !
ฉันตัดสินใจที่จะไม่เถียงอะไรเขาอีกแล้ว(ในวันนี้)
ฉันทั้งเหนื่อยทั้งหิวจะแย่ แต่ผู้ชายใจร้ายข้างๆฉันไม่มีจะชวนฉันไปหาอะไรกินสักคำ
เหอะ ฉันคงหวังอะไรกับคนอย่างยงฮวาไม่ได้สินะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เหมือนโดนกุ๊กกู๋ในบ้านผีสิง
สิงมานั่นล่ะ !!
ห้าวว ตายแล้วจูฮยอน! จะมาง่วงอะไรตอนนี้เล่า ยังไม่ถึงบ้านเลยนะ
แอร์เย็นๆของรถเมล์บวกกับสภาพที่ค่อยๆมืดลงทำให้ฉันที่เป็นคนหลับง่ายสุดๆ
เกิดอาการหนังตาหย่อนทั้งที่ท้องยังร้องจ้อกๆอยู่เลย T.T ง่วงนอนแต่นอนไม่ได้นี่มันทรมานนะเฮ้ย
!
“หลับไปเหอะ”
ผู้ชายที่นั่งข้างๆฉันพูดออกมาลอยๆ จนฉันที่กำลังสะกดความง่วงอยู่แทบสะดุ้งเฮือก
“ฉัน.. ใครบอกว่าฉันง่วง” แก้ตัวข้างๆคูๆออกไป
แม้จะรู้ดีว่ามันไม่มีประโยชย์แล้วก็เถอะ
“ไม่ต้องมีใครบอกฉันก็มีตา หาววอดๆอยู่ได้
ตาก็จะปิดอยู่แล้ว ยัยจูฮยอน” =[]=
ทำไมนายต้องบรรยายซะภาพฉันทุเรศขนาดนั้นเล่า!!!!~
“ไม่”
“ทำไม”
“ฉันจะหลับทั้งๆที่อยู่คนเดียวบนรถได้ยังไง”
“คนเดียว? ยัยจูฮยอน ง่วงจนเพี้ยนรึไง
แล้วฉันเป็นอะไรล่ะ หุ่นยนต์รึไง!”
“ฉันไม่ไว้ใจนาย” จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่หรอก
แต่ฉันจะหลับต่อหน้าคนอื่นได้ยังไงกัน ฉันเป็นผู้หญิงโสดนะ(?) !!
“อะไรนะ !!! ไม่ไว้ใจฉัน!
คิดว่าฉันจะทำอะไรรึไง เออ ไม่เชื่อใจก็นั่งถ่างตาไปเหอะ
เรื่องของเธอ!!!” ตะโกนแวดๆใส่ฉันให้คนทั้งรถหันมามอง
โว้ยยยย ฉันอายเขา!!!
หลังจากล้างอายด้วยการยิ้มแห้งให้คนทั้งรถว่าไม่มีอะไร
ฉันก็แทบจะบีบตัวสิงกับกระจกรถ นั่งให้ห่างยงฮวามากที่สุด เชอะ!
แต่ว่า…
ทำไมเปลือกตามันหนักแบบนี้เนี่ย…
.
.
.
“คุณๆ .. นี่คุณ” เสียงใครเรียกฉันเนี้ย ห้าววววว
“คุณ!!” โอ้ยยยย
มาเขย่าตัวฉันทำไมเล่า คนจะนอน!!
“นี่พวกคุณ!! รถจะเข้าอู่แล้วนะ
ผมจะกลับบ้าน ตื่นกันสักที!!” พวกคุณ ? ใครกันพวกคุณ ฉันรีบดึงสติกลับเข้าร่างแล้วประมวลผลอย่างไวว่าฉัน
อยู่ที่ไหน ทำอะไร กับใคร บลาๆๆ
จำได้ว่าก่อนหน้านี้ฉันกำลังกลับบ้านนี่นา …
เฮ้ยยยย !!!!
ฉันสะดุ้งพรวด
จนคนคับรถที่มาปลุกฉันสะดุ้งโหยง ถอยกรูไปข้างหลังแต่ช่างเถอะ ที่ฉันสนใจน่ะไม่ใช่เรื่องนี้ เมื่อกี้ฉันนอนซบใคร !!!
“เฮ้ยยยยยยยยยย”
หันไปก็เจอกับคำตอบเมื่อเจ้าของไหล่ที่ฉันใช้แทนหมอนยังนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ
นี่ฉันนอนซบไหล่จองยงฮวามาตั้งนานสองนานเหรอเนี่ย
!!!!!
ก้มดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือแล้วก็แทบอยากกรีดร้อง
T.T
ตีหนึ่ง !!! ฮื้อออออ ออมม่าขาาจูฮยอนขอโทษ!!! แง๊~
หายออกมากับผู้ชายเกือบหนึ่งวันเต็ม กรี๊ดดดดด ไม่จริ๊งงงงงงงงง
“คุณ!! จะปลุกแฟนคุณได้รึยัง
ผมจะเอารถเข้าอู่แล้ว”
ขอบคุณจริงๆที่ย้ำว่านายนี่เป็นอะไรกับฉัน !! เหอะ
พูดจบก็เดินลิ่วไปเลยนะ !! ทำไมไม่มาปลุกตั้งแต่แรกเล่าคุณลุงคนขับ
มาปลุกอะไรป่านนี้ !!!
“นาย”
ฉันยื่นนิ้ว(ย้ำว่าแค่นิ้ว)ไปจิ้มๆไหล่ของนายตัวดีที่ยังหลับไม่รู้สึกตัว
“นี่นาย” สะกิดๆๆๆ
“ยงฮวา”
เปลี่ยนจากสะกิดเป็นตีไหล่เบาๆ ยัง
… ยังไม่ลืมตาอีก =.=
“จองยงฮวา!!!!!” ผลัวะ ผลัวะ ผลัวะ ผลัวะ
(เสียงมือฉันฟาดลงไปบนไหล่นายนั่นเองแหละค่ะ)
“โอ้ยยยยยยยย !! ยัย!!
ยัยจูฮยอน ยัยบ้าตีฉันทำไมห๊ะ”
นั่นไงล่ะตื่นมาก็อาละวาดใส่ฉันทั้งที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้สักหน่อย (เหรอ~)
“ก็นายเอาแต่หลับอยู่ได้ นี่มันตั้งกี่โมงแล้ว
จะกลับบ้านยังไง” พูดถึงประโยคสุดท้ายหน้าฉันก็เล็กลงไปอีกสิบนิ้ว T.T
นั่นสิ ฉันจะกลับบ้านยังไง !!!!!!!!!!!! ว่าแต่ว่า
…
ทำไมคุณแม่จอมเฮี้ยบของฉันไม่เห็นโทรมาตามเลยล่ะ
!!!
ทีฉันไปทำรายงานบ้านยัยแทยอน แค่สองทุ่มก็โทรจิกยิกๆๆๆๆ แต่ไหงเวลาอย่างนี้ถึงไม่ห่วงฉันเลยเล่า
!!!!!!
“ลงจากรถนี่เหอะ”
พูดออกมาสั้นๆนายนั่นก็ลุกและเตรียมเดินออกไปทันที
ไม่สนใจความว้าวุ่นใจในหัวของฉันที่ตีกันยุ่งเหยิงเลยสักนิด
“ลงไปแล้วจะไปไหนต่อล่ะ”
“ก็ลงมาก่อนเหอะน่า
นั่งอยู่นี่เดี๋ยวลุงคนขับก็ถอดล้อรถมาฟาดให้หรอก” จริงแหะ =.=
ฉันลองหันไปมองหน้าคุณลุงคนขับ ท่าทางแกอยากจะกินหัวฉันกับนายนี่จริงๆด้วย
อีกครั้งที่ฉันเดินตามนายยงฮวาต้อยๆ T.T
เหมือนเด็กน้อยน่ารักเดินตามยักษ์ใจร้าย(?)
ใจคอนายนั่นจะพาฉันเดินไปจนถึงบ้านเลยรึไงนะ
โหดร้ายจริงๆ ฮึกกกก ไอ้ท้องบ้าก็ร้องอยู่ได้ ฮื้อออ หิวให้มันถูกเวลาหน่อยเซ่ !!!!!
กึก… โอ้ยยยย จะหยุดก็บอกกันก่อนเซ่
“อะไรของนายเนี่ย!!” เอ๊ะ ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรแปลกๆที่รองเท้าล่ะ ?????
“ไปหาอะไรกินกันเหอะ หิวแล้ว”
โหยยยยยยยยยยย
ฉันหิวมาตั้งแต่ห้าชั่วโมงที่แล้วแล้วย่ะ!!!
ยงฮวาเดินนำหน้าฉันไปหลายก้าวแล้ว แต่ว่า
…. เอ่อ ฉันพยายามจะยกขาแล้วนะ แต่..
“ทำไมไม่เดินมาล่ะ ไม่หิวรึไง”
นายนั่นหันมาถามฉันด้วยเสียงเซ็งพร้อมสายตาที่บอกความในใจชัดเจนว่า …
ยัยนี่น่ารำคาญโคตรๆ (เออ T.T
ฉันมันน่ารำคาญ เอ๊ะ แล้วฉันจะใส่อีโมติคอนรูปร้องไห้ลงไปทำไมเนี่ย~)
“นาย .. เดินไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันตามไป”
ฉันพยายามฉีกยิ้มแห้งส่งกลับไป
แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผลเลยสักนิดที่จะใช้แผนปรองดองกับนายนี่
เพราะอยู่ๆเขาก็เดินฉับๆๆๆกลับมาลากแขนฉัน
“อย่ามาลีลาเดินมาเร็วๆ”
“โอ้ย ก็ฉันบอกว่าเดี๋ยวตามไป” ฉันทั้งผลักทั้งแกะมือปลาหมึกที่ล็อกแขนฉันออก
แต่ว่าปลาหมึกมันก็คือเจ้าพ่อโคตรปลาหมึกนั่นแหละ =.=
“ทำไม”
“เถอะน่า นายไปก่อนนะ” ฉันพูดไปอย่างนั้นแหละ
เชื่อสิว่านายนี่ไม่มีทางยอมหรอก ต้องได้ตามใจตัวเองทุกเรื่องนั่นแหละ
“เออ” เฮ้ย ผิดคาด O[]O
นายนั่นปล่อยมือฉันแล้วเดินลิ่วไปเฉยเลย
จริงๆแล้วฉันก็แค่พูดไปงั้นเองนะ ! ที่ฉันเดินไปไม่ได้มันก็เพราะว่า ….
“เดี๋ยวก่อน!!!!!”
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหน้านายนั่นจะหันมามองฉันด้วยความรู้สึกยังไง
T.T
เออ ฉันน่ารำคาญ รู้แล้วน่าาาา
“นาย! .. ช่วยหน่อย”
“??????”
“ยงฮวาาาา”
T.T
โอ้ยยยย
ทำไมฉันจะต้องมาขอร้องนายนี่ด้วยนะ
“ทำไม”
“รองเท้าฉัน.. มันติด” ฮื้อออออออ
ส้นรองเท้าฉันมันทิ่มอยู่ในร่องฟุตบาท
นายนั่นเหลือบมองลงไปที่เท้าของฉันก่อนจะยิ้มให้ฉันได้ชื่นใจ
>.< (เฮ่ยย
ไม่สิ! ฉันจะไปชื่นใจทำไม!!!!)
“ไม่” =[]= กรี๊ดดดดดดดดด
อะไรนะ !! ไม่อะไร ไม่ช่วยฉันงั้นเหรอออออ T.T ไอ้ใจร้าย ไอ้ใจแคบ ไอ้ใจจืด ไอ้ๆๆๆ ฮื้อออ
“ไม่ช่วย จนกว่าเธอจะขอร้องฉันดีๆ” ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
“ยงฮวาช่วยฉันที” เออๆๆๆ รู้แล้วว่ามันไม่มีทางน่าฟัง
ไม่ต้องมายืนกอดอกวางท่าขนาดนี้หรอก
“ ก็ได้ๆๆๆๆ” ฉันหอนหายใจเฮือกใหญ่ =.=
อย่างน้อยมันก็ดีกว่ายืนอยู่ตรงนี้ถึงเช้าแหละนะ!
“ยงฮวาโอปป้า~ ช่วยจูฮยอนเอารองเท้าออกไปทีนะคะ” โว้ยยยยยยย ฉันอยากจะกัดลิ้นตัวเองจริงๆ T.T
ทำไมต้องมาขอร้องนายนี่ด้วยเนี่ย !!!!!
นายนั่นเดินยิ้มหน้าระรื่นเข้ามาหาฉัน
ก่อนจะสั่งให้ฉันถอดรองเท้าข้างที่มันติดหล่ม(?)แล้วเหยียบทับไว้บนรองเท้าของเขาแทน
“มันไม่ออก”
นายนั่นกำลังงัดแงะส้นรองเท้าฉันสารพัดวิธี จนในที่สุด T.T
ร้องเท้าน้อยๆของฉันก็หลุดลอยแยกส่วนออกจากส้นเรียบร้อย ~
“เอ่อออ”
นายนั่นหยิบซากรองเท้าของฉันขึ้นมาให้ดูด้วยสีหน้าขอโทษ ม่ายยยยยยยยยยยยย
คู่นี้คุณแม่ฉันซื้อให้เลยนะ T_______________T
“ฉันขอโทษ ก็บอกว่าขอโทษไงเล่า
อย่าทำหน้าแบบนี้ได้ไหม” T________T
“ยัยจูฮยอนฉันขอโทษ” T______T
ขอโทษมันหายไหมล่ะ ฮื้ออออ
“ก็ได้ๆ ฉันจะซื้อใหม่ให้” T______T
มันก็ไม่เหมือนเดิม ฮื้ออออ
“งั้นอยากได้กี่คู่ฉันซื้อให้หมดเลยเอ้า!” T_____T ฉันไม่อยากได้ ฮื้ออออ
“นี่ปล่อยฉันนะ!! ปล่อยฉันลงไปเดี๋ยวนี้!!” ฉันก็แค่อยากเล่นบทดราม่าดูแค่นั้นเอง
ไม่ต้องมาทำตัวเป็นผู้ร้ายแบกฉันขึ้นหลังแบบนี้ก็ได้ นี่มันลักพาตัว(?)เลยน๊าาาาาา
“ก็ฉันบอกแล้วว่าหิวข้าว”
“รู้แล้วว่าหิว แต่ปล่อยฉันลงก่อนเซ่
ฉันเดินเองได้”
“รู้ว่าเดินเองได้ แต่ตอนนี้เธอไม่มีรองเท้า”
ฉันดีดดิ้น(?)โวยวายจนเหนื่อย
และผลมันก็เหมือนเดิม อะไรที่จองยงฮวาต้องการเขาก็ต้องทำมันให้ได้ เฮ้อ
ฉันตัดสินใจอยู่เฉยๆให้เขาแบกต่อไป ก็ดี ไม่เมื่อยดีเหมือนกัน
“แล้วจะเอายังไงต่อ นายคงไม่คิดจะแบกฉันไปถึงบ้านจริงๆหรอกนะ”
ฉันถามพร้อมกับคีบเส้นราเมนมาเป่าๆๆให้หายร้อน
“แบกเธอ? แค่นี้ก็เกินพอแล้วเหอะ” =.=
ให้ตายเถอะ วิญญาณพระเอกถ้าจะมาสิงนายนี่ช่วยกรุณาสิงตลอดเวลาด้วยค่ะ
ไม่ใช่ผลุบๆโผล่สลับกับร่างปีศาจแบนี้
หลังจากที่จัดการราเมนตรงหน้าจนเกลี้ยงถ้วย ยงฮวาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาใครบางคนให้เอารถออกมารับ
(มันควรจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ) เห็นเขาทำแบบนั้นฉันก็เลยนึกขึ้นมาได้
ควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ามาดูบ้าง
O[]O ตายล่ะ !!!!!!!!!!! แบตหมด !!!!
ว่าแล้วว่าทำไมแม่ไม่โทรตามเลยสักนิด ตายๆๆๆ
งานนี้มีแต่ตายกับตาย ฮื้ออออ
ทำไมชีวิตมันซวยซ้ำซากแบบนี้เนี่ย !!!
ฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่กว่าพี่จงฮยอนจะขับรถมารับเราสองคนไปส่งบ้าน
ฉันมัวแต่หาคำแก้ตัวไว้สำหรับใช้บอกคุณแม่สุดที่รัก ยังโชคดีที่คุณพ่อไปทำงานที่อื่นชั่วคราว
ไม่งั้นฉันคงเละยิ่งกว่าเละแน่ๆ ที่กลับบ้านเกือบเช้าแบบนี้ T.T
“ไงซอฮยอน”
พี่จงฮยอนหันมาส่งยิ้มอบอุ่นให้ฉันเหมือนเมื่อกลางวัน
ฉันได้แต่ผกหัวทักทายปนขอโทษกลับไป
“ขอโทษที่รบกวนนะคะ
ดึกขนาดนี้แล้วยังเรียกให้พี่ออกมา”
“ไม่เป็นไรหรอก เวลาอย่างนี้พี่ยังไม่หลับหรอก”
ฉันเข้าไปนั่งที่เบาะหลังคนเดียว ก่อนจะบอกทางไปบ้าน
“เฮ้ออออออออ”
เสียงถอนหายใจแกมประชดดังมาจากที่นั่งข้างคนขับที่ฉันเกือบลืมไปซะแล้วว่ามีคุณชายเอาแต่ใจนั่งอยู่
“เป็นอะไรไปพี่” สาบานได้ว่าพี่จงฮยอนรู้ว่านายเอาแต่ใจเป็นอะไร
พี่เขาก็เอาแต่แกล้งถามยั่วโมโหไงงั้นๆ
“เบื่อคนสองมาตารฐาน”
นั่นไงล่ะ =.= อยากจะบ้า
ไม่จิก ไม่กัด ไม่แขวะ มันจะตายไหมห๊าาาา
แต่เอาเถอะ ฉันจะไม่เถียงเขาแล้ว วันนี้ฉันเหนื่อยมากจริงๆ
ไหนจะต้องกลับไปเจอศึกหนักที่บ้านอีก งานนี้ไม่รู้ว่าฉันจะโดนอะไรบ้าง T.T
.
.
.
“บ้านเธอก็ใหญ่ใช่ย่อยเลยนะจูฮยอน”
คงไม่ต้องบอกนะคะว่าใครเป็นคนพูด เฮ้อ ถึงบ้านแล้ว ฉันจะทำยังไงดี
คุณแม่ต้องฆ่าฉันแน่ๆ T.T
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
พี่จงฮยอนหันมาถามฉันอย่างเป็นห่วง …
มันเป็นหน้าที่ของไอ้แฟนกำมะลอของฉันต่างหากนะคะพี่จงฮยอนที่ควรจะเป็นห่วงฉัน
“คุณแม่ฉันท่านค่อนข้างจะ … เอ่อ”
“จูฮยอน!!!!!!!” T_______T คุณแม่ออกมาแล้วววววว ฮื้อออออออ
“นั่นแม่เธอเหรอ”
ฉันไม่สนใจว่ายงฮวาจะพูดหรือพยายามจะออกจากรถมาทักทายแม่ฉันยังไง
“พี่จงฮยอนคะ รีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
“จูฮยอนไปไหนกับใครมา!!!!” คุณแม่กำลังวิ่งมาทางที่รถจอดอยู่แล้ว ฉันต้องรีบให้สองคนนี้กลับไปให้เร็วที่สุด
ไม่อย่างนั้นเรื่องคงไม่จบแน่ๆ
“แต่แม่เรากำลังโกรธนะซอฮยอน
พี่ว่าให้เราสองคนไปอธิบายก่อนเถอะ”
“ขอบคุณค่ะพี่จงฮยอน แต่ฉันขอร้องกลับไปก่อนนะคะ
ไปเดี๋ยวนี้เลย!!” ฉันปิดประตูรถไล่ทันที
มันอาจดูเสียมารยาทแต่มันก็คงดีที่สุดแล้วล่ะ T.T
“นั่นใคร!!! ไปกับใครมา!!!” คุณแม่กระชากแขนฉันเข้าบ้าน ฮึกกก
ตายสถานเดียว ฮึกกกก
My Kiddy Boss
“เฮ้ย ทำไมลากขนาดนั้นอ่ะ”
“พี่อยากให้ผมเลี้ยวรถกลับไหม
อยากเข้าไปคุยกับแม่เธอรึเปล่า” จงฮยอนหันมาถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไม่ต้อง” เสียงตอบกลับที่หนักแน่น
ทำเอาจงฮยอนใจหาย
ก็รู้ว่าแค่แกล้งเป็นแฟนปลอมๆ แต่พี่ชายเขาจะใจจืดเฉยเมยกับเรื่องตรงหน้าได้จริงๆเหรอเนี่ย
“พี่ยงฮวา .. ”
“เออน่า บอกว่าไม่ก็ไม่เหอะ”
“แต่เธอร้องไห้ใหญ่แล้วนะนั่น
ข้อมือจะหักรึเปล่าก็ไม่รู้”
จงฮยอนบอกให้พี่ชายหันไปมองดูภาพที่คุณแม่ลากลูกสาวเข้าบ้านด้วยอารมณ์โกรธสุดๆ
เขาเองเข้าใจว่าคนเป็นแม่ก็ต้องห่วงลูกมากอยู่แล้ว
แต่ซอฮยอนเองก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียว
“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงล่ะวะ
ก็ยัยนั่นเป็นคนขอร้องเองว่าให้เราไปซะ
ถ้าฉันเข้าไปแล้วทำให้แม่ยัยนั่นโมโหมากกว่าเดิม ยัยนั่นได้ตายแน่ๆ แกน่ะ
ขับเร็วๆหน่อยเหอะ พาฉันไปไกลๆจากที่นี่ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจบุกเข้าไปบ้านยัยนั่น!!!”
“ผมเข้าใจล่ะ”
รอยยิ้มรู้ทันปรากฏขึ้นบนเรียวปากของจงฮยอน คำว่าเข้าใจของเขา
ไม่ใช่หมายถึงเข้าใจที่ยงฮวาบอกให้ขับเร็วๆ แต่ที่เขาเข้าใจ ….
เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ชายของเขาถึงได้กระวนกระวายขนาดนี้
TO BE CONTINUE
◕‿◕ Shin-Lemon 